Φαιδροί αναγνώστες,
πρόσφατα συνέβη κάτι που με προβλημάτισε. Έκανα μία από τις γνωστές μου επιθέσεις σε ένα blog, και συνέβησαν όσα συμβαίνουν πάντα, μα πάντα, με τους αναξιόλογους bloggers
1. Δε μου απάντησαν σε κανένα από τα επιχειρήματά μου, παρ' ότι, ως γνωστόν, μπορεί να είμαι επιθετικός αλλά ποτέ χυδαίος.
2. Μπήκαν στη μέση οι γνωστοί "ιππότες", από τους οποίους κάποιοι είναι γκόμενοι-ες ή καψουρεμένοι-ες με το εκάστοτε "θύμα" ( και είναι τόσο προφανείς, χωρίς να το καταλαβαίνουν)
3. Πολλοί γίναν, τελικά, χυδαίοι ( είναι εντυπωσιακό το τί μπορεί να γράψουν κάποιοι "πολιτισμένοι" άνθρωποι επειδή τους είπες ότι βρίσκεις το blog τους άσκοπο).
Όπως είπα, αυτά είναι στάνταρ διαδικασίες ( εκτός λαμπρών εξαιρέσεων) και ίσως να με ενοχλήσαν αλλά δε με προβληματίσαν. Αυτό που με προβλημάτισε στην περίπτωση της κυρίας fevis και του blog της "Μέρες και Νύχτες μπλα μπλα μπλα", είναι το εξής.
Πολλοί από τους αναγνώστες του blog της, άλλοι με χυδαίες εκφράσεις, άλλοι με χυδαία υπονοούμενα και κάποιοι με άστοχες παρατηρήσεις, με ωθήσαν να εξηγήσω το λόγο των πράξεών μου και κάποια πράγματα για 'μένα.Ξεκίνησα,λοιπόν, να απαντάω με ήπιο ύφος στους ήπιους, με έντονο ύφος στους εριστικούς, και με προσβλητικό τόνο στους χυδαίους, χρησιμοποιώντας, όμως, πάντα, επιχειρήματα και κόσμια γλώσσα. Αυτό που συνέβη είναι ότι η κυρία fevis έχει μετριασμό σχολίων, και λογόκρινε την απάντησή μου.
Οπότε προβληματίστηκα για το μετριασμό σχολίων και το νόημά του. Σε αυτό το σημείο, θα παραδεχτώ ότι και εγώ είχα στην αρχή μετριασμό σχολίων, και ύστερα από συμβουλές πείστηκα ότι είναι λάθος, και το σταμάτησα.Δεν θα υποκριθώ ότι αμφιβάλλω για όσα θα πω- αντιθέτως, είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι έτσι είναι τα πράγματα. Παρ' όλα αυτά θα με ενδιέφερε να ακούσω κάποια καλά τεκμηριωμένη αντίθετη άποψη.
Ο μετριασμός σχολίων είναι δείγμα ανασφάλειας, ανωριμότητας και στενομυαλιάς. Όταν δημοσιεύεις κάτι, πρέπει να είσαι και έτοιμος να δεχτείς και κριτική. Ακόμα και κακοπροαίρετη κριτική. Το να δημοσιεύεις κάτι και να μη δημοσιεύεις τα αρνητικά σχόλια για αυτό, δείχνει ότι ο μόνος λόγος που το έκανες είναι για να λάβεις αναγνώριση, και όχι για να κάνεις πραγματικό διάλογο, να εκθέσεις και να εκτεθείς, και σε τελική ανάλυση, να βελτιώσεις και να βελτιωθείς.
Είναι σα βγαίνει ένας ηθοποιός, στην αρχή μιας θεατρικής παράστασης, και να λέει τα εξής "Αγαπητοί θεατές, όσοι από σας έχουν σκοπό να μη χειροκροτήσουν την παράστασή μου, ή να γράψουν κακές κριτικές για αυτή, παρακαλώ ας περάσουν έξω τώρα. Και άλλη φορά, να πηγαίνετε μόνο σε παραστάσεις που σας αρέσουν!...Όσο για τους υπόλοιπους, είμαι έτοιμος να δεχτώ τη λατρεία σας! Θαυμάστε με!"
Ίσως κάποιοι να ισχυρίζονται ότι έχουν το μετριασμό για να αποφύγουν "τους ανώμαλους", και να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του blog τους. Δε με πείθουν. Ως αντι-blogger, καταλαβαίνετε ότι έχω εξερευνήσει αρκετά blog. Δεν είδα σε κανένα να επιτίθεται κάποιος συνεχόμενα. Σε κάποια blog είδα κάποια μεμονωμένα (συνήθως ανώνυμα) χυδαία σχόλια, που ποτέ δεν είδα να παίρνουν το χαρακτήρα ψύχωσης και βεντέτας.
Αν με το τελευταίο σας ήρθα στο μυαλό εγώ, θα σας πω, για άλλη μια φορά (γίνομαι κουραστικός, αλλά κάποιοι ξεχνάνε επίτηδες) ότι εγώ σπάνια κάνω χυδαία υπονοούμενα ( και μόνο όταν έχω πρώτα προκληθεί) και δε χρησιμοποιώ ποτέ χυδαίες εκφράσεις.
Βασικά, ιδού τί γίνεται σε μια τυπική μου επίθεση:
Dark Conofman: Αναρωτιέμαι γιατί δημοσιεύεις ασήμαντες καθημερινες εμπειρίες σου και προσωπικές σου στιγμές, και δε τις γράφεις σε ημερολόγιο
Blogger: Άσε μας ρε φίλε με τη καμπαρντίνα σου και το καπέλο σου-ποιός νομίζεις ότι είσαι;
Φίλος Blogger: Ασχολήσου με κάτι άλλο, αγάμητε και κομπλεξικέ. Και δεν έβαλες τώνο στο "καθυμερινές".
Dark Conofman: Μετά που θα βγω για ποτό και μετά που θα γαμήσω, καμιά φορά κάθομαι στον υπολογιστή. Και επειδή πιστεύω ότι τα blog είναι καλή ιδέα και έχουν πολλές δυνατότητες, κάθομαι να ψάξω για blogs σχετικά με θέματα που μου αρέσουν. Αλλά έχει γίνει σχεδόν ακατόρθωτο να βρω αυτό που μου αρέσει, γιατί έχει γεμίσει ο τόπος με άχυρα (blogs κατά φαντασίαν συγγραφέων , ημερολόγια κτλ) που κάνουν τη βελόνα (blogs φτιαγμένα με μεράκι και κόπο) δυσδιάκριτη. Επίσης, συγνώμη που ξέχασα να βάλω έναν τόνο, αλλά νομίζω πως δεν έχεις δικαίωμα να με κρίνεις, τη στιγμή που
Και τα λοιπά λοιπά...
Θα κλείσω, όμως, ξαναγυρνώντας στο θέμα του μετριασμού, και θα πω ότι η υπηρεσία που μας φιλοξενεί ήταν υποχρεωμένη να έχει μια τέτοια επιλογή, ώστε να είναι καλυμμένη σε κάποιες περιπτώσεις. Η χρήση του, όμως, και ειδικά σε περιπτώσεις όπου το σχόλιο που λογοκρίνουμε δεν περιέχει απειλές ή βρισιές, αλλά απλά τη γνώμη που δε μας βολεύει, επιτρέψτε μου να πω ότι είναι με κάθε έννοια λογικής παράλογη, και με κάθε έννοια ηθικής ανήθικη.
Φυσικά, είναι πάντα δικαίωμά σας να κάνετε ότι θέλετε στα blog σας, όπως είναι πάντα δικαίωμά μου να σας σχολιάζω.
Και θα κλείσω με μια ιστορική φράση
"Δε συμφωνώ με την άποψή σου, αλλά είμαι έτοιμος να πεθάνω για να υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να τη λες ελεύθερα"
11 σχόλια:
@Dark Conofman,
Το πρόβλημα με το μετριασμό σχολίων δεν είναι ότι αποσιωπά συνήθως κάποια άξια να ακουστεί άποψη, ούτε ότι προκαλεί έλλειμμα δημοκρατίας στην κοινωνία, αφού ο καθένας είναι ελεύθερος να πει την άποψή του (φτιάχνοντας π.χ. το δικό του blog) όπως είναι εξίσου ελεύθερος να μη δέχεται στο σπίτι του φιλοξενούμενους με αντίθετες απόψεις ή τα σκουπίδια των γειτόνων του στο μπαλκόνι του.
Το πρόβλημα είναι περισσότερο στο ότι γεννά υποψίες και δίνει αφορμή σε τρίτους να αμφισβητούν τις ειλικρινείς προθέσεις του διαχειριστή για ανοιχτή ανάπτυξη ιδεών και ελεύθερη αντιπαράθεση.
Ο μετριασμός σχολίων, έχει καθαρά πρακτικό χαρακτήρα. Όταν γίνεται με φειδώ, μπορεί να κρατήσει λειτουργικό ένα blog (ανάλογα πάντα και με τους προσανατολισμούς του blog) και να το προστατέψει από την πλήρη απαξίωση και αχρήστευση.
Μικρέ moment,
Tα επιχειρήματά σου είναι αρκετά καλά, αλλά σαθρά κατά βάθος.
Σίγουρα δε θα καταρρεύσει η δημοκρατία επειδή η φίλη μας η fevis εχει βάλει μετριασμό σχολίων. Απλά καταπατά αρχές στοιχειώδους καλής συμπεριφοράς και πολιτισμένου διαλόγου, όταν λογοκρίνει σχόλια όπως "Θα ήθελα να μου εξηγήσεις, αν μπορείς, γιατί δημιούργησες αυτό το blog".
Το λογικό σφάλμα στο οποίο υπέπεσες είναι ότι παρομοίωσες τα blog με το σπίτι σου, όπου μπορείς να θέτεις κανόνες και να δέχεσαι όποιον θες.
Αυτή η περιγραφή ταιριάζει στα blog που δεν είναι ανοιχτά στο κοινό ,αλλά μπορείς να τα διαβάσεις μόνο εάν είσαι προσκεκλημένο μέλος τους.
Όταν φτιάχνεις ένα ανοιχτό blog, σημαίνει ότι περιμένεις τη συμμετοχή του κόσμου. Όλοι μας θα χαιρόμασταν αν βλέπαμε ότι το blog μας διαβάστηκε από 50.000 κόσμο.
Όλοι μας θα χαιρόμασταν αν βλέπαμε σχόλια τύπου "Σε πάω, τα λες ωραία" από άγνωστους, και κανείς μας δε θα τα λογόκρινε.
Πολλοί από μας, όμως, θα λογοκρίναμε ένα σχόλιο τύπου "Διάβασα το blog σου και ειλικρινά δε βρίσκω το νόημά του-το βρίσκω κοινότυπο και ανιαρό".
Και έτσι, καταλήγουμε σε μία μπλογκόσφαιρα τύπου "ένα μάτσο παπάδες που ευλογούν τα γένια τους". Διαβάζεις αυτά που θες να διαβάσεις, σου λένε αυτά που θες να σου πούνε κι όλα καλά.
Αν μια ζωή διαβάζεις μόνο αυτά που συμφωνείς, πώς θα αλλάξεις γνώμη; Α, ξέχασα-δε χρειάζεται να αλλάξεις γνώμη- έχεις πάντα δίκιο.
Κάνε, αν θες , ένα πείραμα. "Βρίσκω τα άρθρα σου κουραστικά απ' τις υπερβολικά εκτενείς περιγραφές και συχνά ανιαρά λόγω του θέματός τους"- ένα σχόλιο αυτού του τύπου δεν είναι ούτε υβριστικό, ούτε μπορεί να αλλοιώσει το χαρακτήρα ενός blog.
Είναι απλά μια τεκμηριωμένη άποψη- δε λες "α γαμήσου" χωρίς να εξηγήσεις το γιατί- λες "δε μου αρέσουν κάποια άρθρα σου γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο". Γράψε ένα τέτοιο σχόλιο σε 5 blog με μετριασμό σχολίων. Δες πόσα απ' τα σχόλια σου θα λογοκριθούν, και διαπίστωσε και μόνος σου, στην πράξη, γιατί βάζουν μετριασμό κάποιοι bloggers.
Τέλος, επανέρχομαι στη θεωρία σου περί σπιτιού- όταν δημοσιεύειος ένα blog, δεν είναι ακριβώς ότι είσαι με την παρέα σου και βάζεις ότι κανόνες θες.
Μπορεί εγώ να μπω στο google, και επειδή θέλω να μάθω κάποια πράγματα για την περίοδο, να πατήσω στο google "περίοδος", και να μου βγάλει πρώτο-πρώτο ένα blog. Μπαίνω μέσα και διαβάζω ένα άρθρο μιας κοπελιάς που περιγράφει πως έκανε σεξ και το αγόρι της την "έγλυψε" μια φορά που είχε περίοδο.
Είναι κακία εκ μέρους μου να αφήσω ένα σχόλιο; Μήπως, αντιθέτως, θα έπρεπε να με εκτιμούν που το σχόλιό μου δεν είναι υβριστικό; Και μήπως, δεν "εισβάλλω" εγώ στα blog τους, αλλά εισβάλλουν αυτοί, με τη δημοσίευση της προσωπικής τους ζωής, στο δικό μου "σερφάρισμα";
Υ/Γ: Σε βλέπω, πιά , τόσο συχνά στο αντι-blog μου, που σε νιώθω σαν αδερφό μου
@Dark Conofman,
Επί της ουσίας δε λέμε κάτι διαφορετικό. Κι εγώ είμαι κατεξοχήν σκεπτικιστής όσον αφορά το μετριασμό σχολίων, γι' αυτό και πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται με φειδώ, αν όχι καθόλου.
Τα παραδείγματα που αναφέρεις κατ' ουσία λένε το εξής:
"Μα, είναι δυνατόν για μια κόσμια, έστω και ιδιαίτερα δηκτική, κριτική να μετριάζει ο άλλος ένα σχόλιο; Αν αυτό αποτελέσει γενικό κανόνα, δε θα έχουμε μια μπλογκόσφαιρα όπου ο καθένας θα έχει τη δική του αυλή πιστών αντί για ένα πεδίο γόνιμων αντιπαραθέσεων;"
Ναι έτσι θα ήταν στην περίπτωση αυτή, αλλά από τη μικρή μου πείρα σαν αναγνώστης blogs, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν και κάποιοι που αντιλαμβάνονται τα προβλήματα που συνεπάγεται ο ελαφρά τη καρδία μετριασμός σχολίων - και φυσικά εγώ δεν αναφέρομαι σε αυτόν.
Προς αυτή την κατεύθυνση, μου φάνηκε πρακτικά αρκετά καλή ιδέα αυτή που χρησιμοποίησε τούτος εδώ:
http://blog.dontkissthefrog.net/
Δηλαδή να πρέπει να δώσεις e-mail προκειμένου να ανακοινώσεις την άποψή σου. Λίγοι θα αποφασίσουν να υποστούν αυτή την μικρή ταλαιπωρία μόνο για την πλάκα τους.
Διαφορετικά, σκέψου το εξής ακραίο: Να συντηρείς ένα blog που αισθάνεται ότι έχει να πει κάτι που αξίζει να διαβαστεί και σε κάθε δεύτερο σχόλιο, να trollάρει κάποιος με χριστοπαναγίες.
Συμφωνώ με όσα είπες, με μιά μικρή ένσταση: (το είπα και πιό πριν) σε κανένα από τα αρκετά Blog που έχω δει, δεν είδα συνεχόμενες χυδαίες επιθέσεις.
Σε μερικά είδα ένα μεμονωμένο (συνήθως ανώνυμο) υβριστικό σχόλιο,αντε το πολυ δυο, τα οποία αγνοείς και λήγει το θέμα.
Άρα αυτό που είπες είναι θεωρητικά πιθανό, στην πράξη όμως ανύπαρκτο ενδεχόμενο.
Αν αναλογιστείς ότι ο μόνος αντι-blogger είμαι εγώ, και δε βρίζω ποτέ, τότε καταλαβαίνεις ότι μάλλον απίθανο είναι, αν φτιάξεις ένα blog, να αρχίζουν οι bloggers να του κάνουν ανήθικο πόλεμο.
Ο μόνος που κάνει "πόλεμο" είμαι εγώ, και προσπαθώ να τον κάνω (όσο γίνεται με έναν πόλεμο) ηθικό.
ίδε mail
είδα το e mail σου, και θα ήθελα α δημιουργήσεις κανονικό λογαριασμό blogger, ώστε να σε προσθέσω στους εχθρούς που σέβομαι
ο μετριασμός σχολίων δε με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα, γιατί θεωρώ ότι εγω γράφω τη γνώμη μου για τον συγγραφέα του μπλογκ. και θα τη διαβάσει πριν την μπλοκάρει.
δε με πολυενδιαφέρει να διαβάσουν την άποψη μου πολλά άτομα, γιαυτό άλλωστε κ το δικό μου blog δεν είναι ευρεως γνωστό, παρόλο που δεν είναι "prive"
αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο πολυδιάστατη υπόσταση μπορεί να πάρει μια φράση, όπως αυτή του Βολταίρου.
Θυμάμαι ακόμα τον Βαρβιτσιώτη jounior να τη χρησιμοποιεί, μετά από κάψιμο σημαίας, και τώρα βλέπω κι εσένα να τη χρησιμοποιείς.
άραγε όταν το έλεγε, θα φανταζόταν πόσο συχνά θα χρησιμοποιούσαμε αυτή τη ρήση...??
Ο Βολταιρος, αν αυτος ειπε οντως αυτη τη φραση, θα χαιροταν πολυ που τη χρησιμοποιουμε, και ειμαι σιγουρος οτι θα προτιμουσε να τη χρησιμοποιουμε ακομα περισσοτερο και να την εννοουμε.
Σιγουρα, ο Βολταιρος, ο Τζωρτζ Ουασιγκτον και ο Παναγουλιας δεν οραματιστηκαν μια εποχη που θα υπαρχει ελευθερια λογου και να την αξιοποιουμε μιλωντας για...το πως σφηνωνει μια μουνοτριχα στο αυτοκολλητο της σερβιετας.
Θα ηθελα να μου πεις την ιστορια αυτης της φρασης γιατι δεν τη ξερω, και οταν δε ξερω κατι το παραδεχομαι απλα. Θα ηθελα να τη μαθω.
Οσο για το σχολιο σου περι μετριασμου, ηταν εντελως παραπλανητικο. Τα blog ειναι δημοσιευσεις και μια μορφη τυπου.
Οταν καποιος δημοσιευει ενα blog, και το αφηνει μπροστα στα ματια του κοσμου, οφειλει να δημοσιευει και τα σχολια, ολα τα σχολια και οχι μονο αυτα που τον συμφερουν. Αρκει να μην εχουν βρισιες η απειλες μεσα.
Αφου,λοιπον, μπηκες κι εσυ και εκανες ελαφρα τη καρδια το παραπλανητικο σχολιο σου, θα ηθελα να μου απαντησεις σε αυτο.
Σκεψου οτι δεν εισαι σιγουρος πως γραφεται η λεξη "περιττωματα". Στη βικιπαιδεια δεν την εχει, οποτε πατας τη λεξη στο google.
Και τοτε πεφτεις σε ενα blog οπου ενας τυπος περιγραφει την κοπρολαγνεια του, οτι του αρεσει να τρωει περιττωματα, τι γευση εχει η καθε ποικιλια περιττωματος αναλογα με το ποσο παχυρρευστο η σκληρο ειναι και τι χρωμα εχει.
Δεν ειναι δικαιωμα σου να αφησεις ενα σχολιο; Ακομα περισσοτερο αν μιλας λογικα, με επιχειρηματα και χωρις βρισιες; Θεωρειται οτι εισβαλλεις στο blog και τη ζωη του αλλου, η μηπως ο αλλος το κανει αυτο;
την ιστορία της φράσης δεν την θυμάμαι ακριβώς. Ο Βολταίρος έζησε τη περίοδο της Αναγέννησης, κι αν θυμάμαι καλά (καταραμένα γηρατειά), τον εξόρισαν από την Γαλλία εξαιτίας ενός θεατρικού που έγραψε. Τότε είπε και τη φράση αυτή...
Όσο αφορά το παραπλανητικό όπως λες σχόλιό μου, είναι απλά η άποψή μου. Δεν θεωρώ ότι εισβάλλω στη ζωή σου κάνοντας ένα σχόλιο στο blog σου, κι αυτά που γράφω εδώ, θα μπορούσα κάλλιστα να στα στέλνω με mail και να τα διαβάζεις μόνο εσύ...
συνήθως γράφω την αποψή μου για το αναρτημμένο κείμενο, οπότε απευθύνομαι στον συγγραφέα. Ποσώς με ενδιαφέρει αν θα αναρτηθεί η άποψή μου.
Αυτά που γράφω είναι καθαρά προσωπική μου άποψη, και δεν έχουν σκοπό να παραπλανήσουν ή να κατευθύνουν κανενα..!
Prozak,
οταν ειπα παραπλανητικο, το εννοουσα ως εξης.
Οχι οτι εχεις σκοπο να κοροιδεψεις τον κοσμο, αλλα παραπλανητικο ως επιχειρημα- δηλαδη απομακρυνει το μυαλο απο την πραγματικη φυση του αντικειμενου.
Λες "γραφω ενα σχολιο και απευθυνομαι στο συγγραφεα,και δε με νοιαζει αν θα δημοσιευθει". Αυτο το σχολιο κανει τα blog να μοιαζουν αποκλειστικα σαν μια ιδιωτικη συζητηση- αλλα δεν ειναι ετσι- τα blog ειναι δημοσιευσεις, και τα σχολια ειναι μερος τους.
Ας σου δωσω ενα παραδειγμα. Πες οτι σ' ενα blog βριζουν συστηματικα και με πολυ ασχημο τροπο τα Θεια. Εκατονταδες αναγνωστες αγανακτουν, και αφηνουν σχολια. Ο ιδιοκτητης του blog , ομως, εχει μετριασμο σχολιων, και τα σβηνει, αφηνοντας μονο τα κολακευτικα σχολια.
Το συγκεκριμενο παραδειγμα, παιρνει ακομα μεγαλυτερες διαστασεις αν το συγκεκριμενο blog βγαινει πρωτο οταν πατας στο google τη λεξη "Χριστος".
Παρομοίωση, όπως ξέρεις, σημαινει να συγκρίνεις μία κατάσταση με μία παρόμοια αλλά πιό έντονη, ώστε να γίνουν κατανοητή. Στο παραδειγμα μιλαω για εξυβριση των Θειων, και στην πραγματικοτητα εχουμε αντιαισθητικοτητα και προσβολη του αισθηματος καλαισθησιας.
Tα blogs κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι σαν τις παραστάσεις του δρόμου...
βγαίνει ο καθένας κ γράφει το μακρύ του κ το κοντό του...
και ανάλογα με το πόσο σημαντικο θεωρεί τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο φουσκωμένο είναι το εγώ του, χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους να προστατέψει την παντογνωσία του και το αλάθητό του..
εγώ απλά δεν ασχολούμαι, υστερα από τοσα χρόνια στο νετ βαρεθηκα τα ψώνια. προτιμώ να λέω την άποψή μου, ακόμα κι αν δεν τη διαβάσουν πολλοί, απλά και μόνο για να τη πω...
άλλωστε, αν κάποιος θέλει πραγματικά να διαβάσει την αντίθετη γνώμη, δε θα βάλει περιορισμούς..
Δημοσίευση σχολίου